Naast schoendozen vol met brieven kreeg ik tijdens mijn onderzoek ook foto's en verhalen toegestuurd over bewaarde poëzie albums. Om het onderzoek helder te houden besloot ik deze gekoesterde boekjes erbuiten te houden. Maar ik kan er ook niet omheen, poëziealbums hebben iets magisch, juist omdat ze zo stoffig zijn.
In mijn boekenkast staan nu 3 boekjes. Van mijn oma (1936), mijn moeder (1964) en mijzelf (1995). De versjes zijn (bijna) altijd hetzelfde, maar zijn door de tijd heen wel veranderd en aangepast. Vaak zijn de gedichtjes typerend voor wie ze geschreven heeft, en soms wordt er een prachtige tekening bijgemaakt. Daarom is het toch, ook al hebben alle meisjes eenzelfde album, een persoonlijk boekje.
Nieuwsgierig naar het onststaan van het Poëzie album? Lees mijn post op de blog van het 'Huis van Alijn'.
5 opmerkingen:
Geweldig! Zo'n hartjesalbum heb ik ook eens in geschreven!
Ik had 3 poeziealbums. Erg gekoesterd door mij. Omdat er ook veel versjes instonden van mensen die inmiddels waren overleden.
Mijn schoonmoeder wou ze graag een keertje lenen om er een versje uit te zoeken die ze in het album van haar kleindochter kon zetten.
Steeds vroeg ik weer om mijn albums, maar ze had er nog niks ingeschreven. Zo langzamerhand vergat ik de albums. Totdat ik er en jaar later weer naar vroeg. Toen waren ze ineens onvindbaar nadat ze een grote zolder opruiming hadden gehouden. Waarschijnlijk zijn een van mijn dierbaarste bezitten bij het grof vuil beland...
Nog steeds als ik er aan denk krijg ik er buikpijn van en kan ik wel huilen...
Als ik toch eens een wens mocht doen dan zou ik niet wensen voor heel veel geld, ik wil alleen zo graag mijn poeziealbums terug...
Ooh wat erg :-( Ik kan me heel goed voorstellen dat je daar verdrieting van wordt.. Hopen dat ze ze toch nog terugvinden!
Oh ja... ik heb 'm ook nog...
Heel erg mooi. Oh van je moeder, ik ben van 1961. Mijn kinderen hebben vriendenboekjes gehad. Ik ga eens vragen aan mijn moeder of ze ook een poëzie album heeft gehad.
Een reactie posten